امید تازه برای درمان پارکینسون و آلزایمر با نانوذرات درمانگر
آزینیک: محققان دانشگاه تگزاس با بهره گیری از نانوذراتی گل مانند موفق شده اند عملکرد سلول های مغزی را بهبود دهند و از آنها در مقابل لطمه های اکسیداتیو محافظت کنند.
به گزارش آزینیک به نقل از مهر، در قلب یکی از مهم ترین مراکز پژوهشی جهان، نوآوری نوینی در زمینه علوم اعصاب عرضه شده که می تواند مسیر درمان بیماری های مغزی را دگرگون کند. محققان مرکز تحقیقاتی AgriLife در دانشگاه تگزاس A&M با استفاده از ذراتی بشکل گل های فلزی در مقیاس نانو ـ که به آنها نانوفلور (Nanoflower) گفته می شود ـ موفق به بازسازی و حفاظت از سلول های مغزی شده اند. این موفقیت می تواند آغازگر نسلی نو از درمان های بیماری های تحلیل برنده ی عصبی همچون پارکینسون و آلزایمر باشد.
بر پایه ی مقاله ای که در نشریه Journal of Biological Chemistry انتشار یافته است، نانوفلورها قادرند عملکرد میتوکندری ها را در سلول های مغزی بهبود بخشند؛ میتوکندری هایی که مانند موتورخانه های سلولی، مسئول تأمین انرژی حیاتی بدن هستند. این نانوذرات نه تنها از سلول ها در مقابل صدمه اکسیداتیو محافظت می کنند، بلکه با ارتقاء سلامت میتوکندری ها، فرایند ترمیم و بازسازی سلولی را هم تسهیل می سازند.
این مطالعه حاصل همکاری میان چارلز میچل، دانشجوی دکتری در دانشکده علوم زیستی دانشگاه تگزاس A&M، و میخائیل ماتویِنکا، پژوهشگر این مجموعه است. هدایت پروژه بر عهده ی دیمیتری کوروسکی (Dmitry Kurouski)، دانشیار بیوشیمی و عضو مؤسسه AgriLife برای ارتقاء سلامت از راه کشاورزی بود.
کوروسکی در اینباره می گوید: «این نانوگل ها زیر میکروسکوپ ظاهری چشم نواز دارند، اما عملکردشان درون سلول ها به مراتب شگفت انگیزتر است. آنها با بهبود کارکرد سلول های مغزی، به یکی از مهم ترین دلایل زیربنایی بیماری های عصبی که همواره از درمان های مؤثر گریزان بوده اند، پاسخ می دهند.»
میتوکندری ها به صورت معمول، مواد غذایی را به انرژی قابل استفاده تبدیل می کنند. اما این فرآیند همیشه پاک و بدون پسماند نیست. در در این فرآیند، مولکول هایی ناپایدار معروف به گونه های فعال اکسیژن تولید می شوند که اگر کنترل نشوند، می توانند به بافت ها صدمه برسانند.
برای بررسی توان درمانی نانوفلورها، تیم کوروسکی از دو نوع مختلف این ذرات (دی سولفید مولیبدن یا MoS₂ و دی سلنید مولیبدن یا MoSe₂) در محیط کشت سلول های عصبی و آستروسیت ها استفاده کردند. تنها ۲۴ ساعت بعد از آغاز درمان، سطوح گونه های فعال اکسیژن به صورت چشم گیری کاهش پیدا کرد و نشانه هایی از بهبود در تعداد و کیفیت میتوکندری ها مشاهده شد.
کوروسکی می گوید: «حتی در سلول های سالم هم مقداری استرس اکسیداتیو طبیعی است، اما نانوفلورها عملکرد میتوکندری ها را بگونه ای تنظیم می کنند که سطح این مواد سمی تقریبا به صفر می رسد.»
در گام بعد، محققان تاثیر نانوفلورها را نه تنها در سطح سلولی بلکه در سطح موجود زنده بررسی کردند. آنان از کرم های آزمایشگاهی Caenorhabditis elegans که در تحقیقات عصبی کاربرد گسترده ای دارند، بهره بردند. نتایج نشان داد کرم هایی که با نانوفلور درمان شده بودند، چندین روز بیشتر از همتایان خود که درمان نشده بودند، زنده ماندند. همینطور میزان مرگ ومیر در مراحل اولیه زندگی آنها به صورت معناداری کاهش پیدا کرد.
در ادامه ی مسیر، کوروسکی و تیمش قصد دارند بررسی هایی دقیق تر در رابطه با سمیت، پایداری و نحوه پراکندگی این نانوذرات در مدلهای پیچیده تر حیوانی انجام دهند.
با وجود سال ها پژوهش، درمان مؤثری برای حفاظت از سلول های عصبی یافت نشده و بیشتر داروهای موجود صرفا علایم بیماری را مدیریت می کنند. اما کوروسکی اعتقاد دارد فناوری نانوفلورها با هدف گیری مستقیم سلامت میتوکندری و کاستن استرس اکسیداتیو، می تواند دریچه ای تازه به سمت درمان ریشه ای بیماری های عصبی بگشاید.
تیم تحقیقاتی وی با همکاری نهاد نوآوری دانشگاه تگزاس A&M، درخواست ثبت اختراعی جهت استفاده از نانوفلورها در درمان های محافظت کننده ی عصبی تنظیم کرده اند. آنها همینطور درنظر دارند در مراحل بعدی با دانشکده پزشکی دانشگاه جهت بررسی کاربرد نانوفلورها در درمان سکته مغزی، صدمه های نخاعی و بیماری های تحلیل برنده عصبی همکاری کنند.
کوروسکی در انتها تصریح کرد: «ما بر این باوریم که نانوفلورها می توانند به یک طبقه ی درمانی جدید تبدیل شوند. هدف ما اینست که مطمئن شویم این فناوری ایمن، مؤثر و دارای سازوکار مشخصی است. اما آن چه تابحال دیده ایم، نوید پتانسیلی خارق العاده را در دل این نانوذرات نهفته دارد.»
منبع: آزینیك
این مطلب آزینیک را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط آزینیک
نظرات خوانندگان آزینیک در مورد این مطلب